Über die Volltextsuche können Sie mit einem oder mehreren Begriffen den Gesamtbestand der digitalisierten Zeitungen durchsuchen.
Hier können Sie gezielt in einem oder mehreren Zeitungsunternehmen bzw. Zeitungstiteln suchen, tagesgenau nach Zeitungsausgaben recherchieren oder auf bestimmte Zeiträume eingrenzen. Auch Erscheinungs- und Verbreitungsorte der Zeitungen können in die Suche mit einbezogen werden. Detaillierte Hinweise zur Suche.
Für Der gerade Weg/Illustrierter Sonntag haben Sie die Möglichkeit, auf Ebene der Zeitungsartikel in Überschriften oder Artikeltexten zu suchen.
[...] Pan von Hohenstein nie wiele wprawdzie doka zał swojemi perswazyami, uznano jednak z wdzięcz nością jego wielkie – albo jak się wyraził amfatycz [...]
[...] i kolegę, pana radcę miejskiego von Hohenstein, aby raczył przyjąć wybór, który padł na niego przez akklamacyą. - [...]
[...] raczył przyjąć wybór, który padł na niego przez akklamacyą. - Pan von Hohenstein skłonił się: - – Moja głowa i moje ramię są na usługi mia sta – rzekł skromnie, położywszy rękę na sercu. [...]
[...] i oficera. Tymczasem Ober-bürgermeister Dasch i pan radca miejski von Hohenstein kroczyli wązkim kory tarzem w rogu którego znajdowały się kamienne schody, które prowadziły do górnego piętra; potém [...]
[...] skończę. – A mnie dreszcze przejmują – odrzekł pan von Hohenstein – zdaje mi się, że tu strasznie zimno. – Zepsute powietrze! – rzekł Dr. Dasch – to [...]
[...] Ober-bürgermeister. – Trzeba innego schowania poszukać – rzekł pan von Hohenstein. – Nie wiem o żadném inném, a chwile są dro [...]
[...] – Zgubieni jesteśmy! – jęknął – co tu robić? – Pośpiesz pan na dół, panie Ober-bürgermei ster – odrzekł szybko pan von Hohenstein. – Pań [...]
[...] najprędzej. – Jak można najprędzej – odpowiedział pan von Hohenstein, popychając prawie do drzwi tchórz liwego olbrzyma. - Drzwi za Ober-bürgermeistrem zamknęły się; [...]
[...] – Dziękuję panu radcy, bardzo dobrze; – od rzekł ratuszowy woźny, wielce zdziwiony, zkąd panu von Hohenstein, w tej chwili wzięło się podobne py tanie. – Trochę krucho nie prawdaż? [...]
[...] dziękowali mu i winszowali, ściskali mu ręce, i na zwali zbawcą miasta. Pan von Hohenstein bronił się im z pewną nie cierpliwością. – Dziękuję panom – rzekł – dopełniłem tylko [...]
[...] go placu będą usunięte, przez co niebezpieczeństwo daleko się zmniejszy. Teraz dopiero pan von Hohenstein odważył się odwiedzić swoją małżonkę. Zdziwił się niemało, gdy nie zastał jej w łóżku. Małgorzata od kilku godzin [...]
[...] cielom pomagać. Podobna rada niewielu przypadła do gustu, ale nikt jej z taką stanowczością nie od pierał, jak pan radca von Hohenstein. „Zawsze by łem stronnikiem wolności – zawołał – i dziś ni jestem, ależ, moi panowie, wyuzdana swawola nie [...]
[...] mi z szaloną lekkomyślnością nie wypuścimy władzy z ręki." - • Mowie pana von Hohenstein towarzyszyły oklas ki, a potem głośne brawo, gdy ostatnie wyrazy do mawiał podniesionym głosem, i w niezmyśloném znu [...]
[...] żali. – Jeśli te insynuacye do mnie mają się stosować! zawołał pan Hohenstein, podnosząc się z miejsca. – Qui se sent morveur, qu'il se moiche! – rzekł pan Kaltebolt. [...]
[...] piéć! zaprawdę, na to sobie u nas nie zasłużył! – odzywały się głosy ojców radnych. – Pan von Hohenstein ma głos! – zawołał oberbürgermeister, dzwoniąc od kilku minut srebr nym dzwonkiem, który stał przed nim na sesyonal [...]
[...] nym stole. – Jedno tylko słówko chciałem powiedzieć moi panowie – zaczął pan von Hohenstein głosem drżą cym ze wzruszenia, chociaż zachował powierzcho wność spokojną i poważną jak zawsze – słówko je [...]
[...] i spółka. – Gotów jestem zapomniéć, żem był napasto wany – rzekł pan Hohenstein, uśmiechając się zgod nością i przez stół podając rękę swojemu przeciwni kowi. - [...]
[...] go towarzyszów, co do uzbrojenia ludu. – Aleś dobrze mu pan odpłacił – rzekł radca Heydtmann i spółka do pana von Hohenstein, gdy ra zem wychodzili z ratusza. To chytra i przebiegła sztuka, krzykacz i kłótnik, a jak się zdaje szczegól [...]
[...] mądry to ptaszek i wszędzie nos wścibi, a dziś jest ostatni termin. Jeślibyś potrzebował czego, panie von Hohenstein, to zawsze parę tysięcy talarków znajdzie się dla przyjaciół u Heydtmanna i spółki. Radca miejski zadrzał, jakby nim wstrząsnęła [...]
[...] mann, uradowany, że go nie wzięto za słowo – ale daruj pan, że odchodzę w inną stronę, nie bierz mi tego za złe, panie von Hohenstein. – Ależ to nic nie szkodzi! jesteś pan moim przy jacielem ! [...]
[...] wczoraj, ale od bardzo dawnego czasu... pozostaje w miłośnych stosunkach, a do tego z oficerem, po rucznikiem Arturem von Hohenstein. Piotr chciał się rozśmiać, ale mu się nie udało. Młodzieniec, który mu udzielał tej wiadomości był jego uko [...]
[...] nika, wśród swoich pohulanek piją za zdrowie „Bal lady" – tak bowiem jeden z dawniejszych kolegów pana von Hohenstein, widocznie wtajemniczony w ca łą aferę, nazwał Małgorzatę z powodu jej ciemnych, melacholijnych oczu. [...]
[...] romans swojego życia. Opowiedziała, jak przeszło przed rokiem zapo znała się z Arturem von Hohenstein, gdy pewnego poranku przyszedł do sklepu kupić sobie cygarnicę; jak później raz pod tym, drugi raz pod owym pozo [...]
[...] Potém ze spuszczoną głową wyszedł z pokoju krokiem wolnym, spokojnym, stanowczym. Piotr nie zastał Artura von Hohenstein w miesz kaniu. Udał się do niego nazajutrz było-to w nie [...]
[...] kich stron stanowisko... a potém rzekł: Otém wszyst kiem, a przynajmniej chociaż w części musiałeś po myśléć panie von Hohenstein, gdyś dobre imię cnotli wéj dziewczyny czynił przedmiotem pogadanki za stołem wsród oficerów. Teraz przecież idzie głównie [...]
[...] że nie będziesz się starał ani piśmiennie, ani ustnie, ani przez znaki, ani przez słowa... uważaj-to dobrze panie von Hohenstein... zbliżyć się znowu do mojej siostry, i że ze swojej strony wszelkich możliwych do łożysz starań, aby naruszoną cześć mojej siostrze po [...]
[...] aby tylko szczęście posłużyło, w kilkanaście dni moż na zostać generałem. Ze wszystkich pozostał tylko Artur, piękny Hohenstein, o którym mówiono w świe cie, że zapewne swoją uznaną piękność i dar podoba nia się zużytkuje, żeniąc się z jaką bogatą panną, [...]
[...] szczęśliwą! Tak przynajmniej Piotr jej spojrzenie sobie wy tłómaczył, i gdy się podniósł Artur von Hohenstein, przystąpił do niego i nic nie mówiąc wyciągnął do niego rękę, Piotr Schmitz ujął tę rękę, której już [...]
[...] Artur von Hohenstein obyły w świecie pierwszy był w stanie przerwać to kłopotliwe milczenie, które dotąd panowało. [...]
[...] wą coraz szybciej bębnił po stole, i co raz zajadlej przygryzał wargi. Nagle podniósł oczy i rzekł: – Panie Hohenstein, więc pan kochasz moją siostrę? – Czy kocham ją! – zawołał porucznik, co [...]
[...] W kilka miesięcy później arystokratyczny świat stolicy zdziwił się niemało wiadomością, że piękny Hohenstein wziął dymisyę i zaręczył się z piękną dziewczyną miejską, wprawdzie nie jawnie, bo na to niedawna śmierć ober-prezydenta nie pozwalała, ale [...]
[...] szego brata i wyemigruje do Ameryki. Zbyt wysokie powzięlibyśmy wyobrażenie o cha rakterze Artura von Hohenstein, gdybyśmy sądzili, że te familijne napomnienia i dowcipkowania szla chetnie urodzonych byłych towarzyszów, pozostały [...]
[...] sunków z tą samą siostrą. Nie dla tego, aby Małgo rzata z umysłu była niewdzięczną, o bynajmniej, ale że różnica między Arturem von Hohenstein, a Pio trem Schmitzem, niestety! wkrótce się uwydatniła. Młody szlachcic zadziwił wszystkich, samego nawet [...]
[...] postępek szczęśliwego gracza, i jak to zwykle bywa skłonił się przed powodzeniem. I nie upłynęło zbyt wiele czasu, Artur von Hohenstein stał się jednym z naj szanowniejszych obywateli w mieście. Wprawdzie drzwi arystokracyi były przed nim zamknięte, Za tO [...]
[...] obywatelstwo miejskie witało go wszędzie z otwarte mi rękami. Liberalizm był wtedy na porządku dzien nym, i Artur von Hohenstein, którego jątrzyło do najwyższego stopnia pogardliwę względem niego po stępowanie szlachty i własnych braci, umyślnie popi [...]
[...] sywał się ze swoją wolnomyślnością i bardzo tanim kosztem pozyskał opinię dobrze myslącego, światłego człowieka. Ze pan von Hohenstein tylko z potrzeby robił cnotę, o tém nikt ani pomyślał; schlebiało to o szerokich plecach dostatniemu mieszczaństwu, gdy [...]
[...] wiać się należy po liberalizmie pana von Hohenstein, [...]
[...] zatwierdził bez żadnej oppozycyi wybór obywateli. Kiedy Artur von Hohenstein spożywał swobodnie kasztany popularności i dochody znacznej i korzyst néj posady, człowiek co mu z ognia wyciągnął te [...]
[...] Co wszakże najbardziej Piotra dręczyło, to owe dojmujące wieści, jakie w pewnych kółkach krążyły o sposobach których pan von Hohenstein używał w pro wadzeniu swoich interesów, i o wątpliwym zawsze stanie majątkowych jego stosunków. Nie dla tego, [...]
[...] kułów In praesidentem, które od kilku dni w nielito ściwy sposób krytykowały zarząd prezydenta, to jest prezydenta Filipa von Hohenstein. Teraz dopiero zmiarkował, iż powziął zbyt pochopnie śmiały zamiar wkroczyć w sam środek obozu swoich najzaciętszych [...]
[...] – Pokój redakcyjny jest w rogu galeryi, panie prezydencie. – Ah! – rzekł pan von Hohenstein z wdzięcz nym ukłonem – mam zaszczyt być znanym od pani? – Jeśli pan nie masz nic przeciwko temu, że [...]
[...] przyjdzie... jest bardzo zajęty. – Spodziewam się, że niewiele zajmę mu czasu jestem prezydent von Hohenstein; z kim że mam honor?... Prezydent wymienił swoje nazwisko naj [...]
[...] Prezydent von Hohenstein wyszedłszy z redakcyi Zwiastuna ludowego, zatrzymał się na rogu najbliż széj ulicy, jakby się namyślał, dokąd ma się udać. [...]
[...] széj ulicy, jakby się namyślał, dokąd ma się udać. Wreszcie zawołał przejeżdżającą dorożkę i kazał się powieść do pani Antonii von Hohenstein. Zastał ją wybierającą się na spacer, a przytem jasna pani nie w szczególniejszym była humorze, dlatego za [...]
[...] Prezydent nie zatrzymywał wcale swojej pięknej bratowej, chciał tylko w imieniu swoich pań i swo jém własném – tu ukłonił się pan Hohenstein – przypomniéć o tém, że dziś jest dzień przyjęcia w jego domu. Potem wspomniał, tak sobie od nie [...]
[...] nad chłopcem lamentowały). A jak cię zapyta ojciec, zkąd wziąłeś te pieniądze, to powiedz tylko, że ci je dał prezydent von Hohenstein. – (Słowa te stoso wały się raczej do zebranych kobiet, niżeli do chłopca). Na innéj znów ulicy spotkał processyę, przystanął [...]
[...] więc pani, jeśli jako blizki powinowaty Schmitzow skiego domu, ośmielę się zapytać o jej imię; jestem WOI] Hohenstein, prezydent von Hohenstein. I prezydent grzecznie się skłonił, trzymając ka pelusz nad prawem uchem. [...]
[...] która zresztą nie często się wydarzała w tém niedo braném małżeństwie. Pan von Hohenstein odpowiedział na pieszczoty [...]
[...] Oficerem będzie, oficerem, takim jak ja byłem, i ja kim byłbym jeszcze, gdyby... Pan von Hohenstein połknął resztę słów, gdyż postrzegł, że łzy stanęły w oczach Małgorzaty, a nie był siebie dość pewnym, czy mógłby spokojnie pa [...]
[...] tylko za mną, pomagaj mi w nakłonieniu Wolfganga, a wszystko pójdzie dobrze. Pan von Hohenstein wielce się zapalił; odezwała się dawna natura gracza. A nie byłoż tu podobień stwa do gry w faraona? Wczoraj była przegrana; [...]
[...] rzata. – Przed ośmiu dniami umarł mój brat, a mnie zabraniasz jego córkę widzieć ? – A prawda – rzekł pan Hohenstein – prze praszam cię, w istocie nie pomyślałem o tém. Ale to na jedno wychodzi. Idzie tu o ważniejsze rzeczy, [...]
[...] żył się zadumę, kręcąc w palcach swoją złota taba kierkę, drzwi się nagle otworzyły z trzaskiem i we szła pułkownikowa von Hohenstein, która zaledwie próg przeszła, zawołała: - [...]
[...] drogę, która dotąd pozostawała w cieniu, i w lepszem świetle uwydatniło nam ich postacie. Prezydentowa von Hohenstein była wielce wspa niała dama, rozpoczynająca rok czterdziesty. Towa rzysze jéj małżonka, tajni i nietajni radcy, którzy ją, [...]
[...] rzysze jéj małżonka, tajni i nietajni radcy, którzy ją, jako pannę von Slick w stolicy znali, nim się z nią ożenił pan von Hohenstein, podówczas assesor rządo wy, teraz jeszcze wspominali z zachwytem, jak to wy smukłą i delikatną była Klotylda, jak cudownie pię [...]
[...] jedwabnemi rzęsami marzycielskie swoje oczy, rozwa żała sobie, czy to jest możliwą rzeczą, i jak się wziąć do tego, aby dziadek ją, Kamillę von Hohenstein, uczynił wyłączną dziedziczką dóbr Rheinfeldskich, z pominięciem innych krewnych? [...]
[...] Bracia Hohensteinowie byli wysokiego wzrostu i chudzi, zresztą niewielkie między nimi zachodziło podobieństwo. Prezydent, Filip v. Hohenstein, od saméj czupryny kształtnéj głowy, pokrytéj ciemnym, krótko obstrzyżonym, siwiejącym już włosem, aż do [...]
[...] żaliśmy za powinność naszego stanowiska zerwać wszel kie znoszenia się z człowiekiem, który się nie wstydził, jakąś mamzel Schnitz nazwać panią von Hohenstein, wszelako – prezydent wzruszył ramionami – rzeczy odmienić już nie można jeśli nie chcemy pozbawić [...]
[...] turze! To twoja żona, a to twój syn? Cieszy mnie, że was poznaję. Oto wasi kochani krewni: pułko wnikowa von Hohenstein z domu hrabina Düren Lilienfeld. – Mam już zaszczyt. – rzekła pułkownikowa, [...]
[...] nie mam nic przeciwko temu, ale twoje panie pozo stają tu. Bez żadnego ale! Madame, odprowadź panią Arturową von Hohenstein do jej pokoju. Wnu ku Wolfgang zabawiaj panie, pokaż przecie, iż oprócz twojego jus, umiesz coś więcej. A ty synow [...]
[...] stęp urzędników obsadzić nowemi rekrutami ze swo jego stronnictwa? Nie możesz pan, i gdybym nie był prezydentem von Hohenstein, lecz zaufanym przyjacielem i towarzyszem pańskim, otwarcie zgodziłbyś się ze mną, iż nie jesteś w stanie. Cóż [...]
[...] wroty politycznych stronnictw, generał Hinkel, bur mistrz Dasch, radca Droste i inni, wiedzieli, że radca miejski von Hohenstein w ostatnich dniach z godną podziwienia szybkością z przedmarcowego liberała przemienił się w zapalonego obrońcę tronu i ołtarza, [...]
[...] zdziwienia, jakie wywołało ukazanie się pana radcy miejskiego, gdy weszli do sali państwo pułkownikow stwo von Hohenstein w assystencyi swoich synów, orucznika Kunona i chorążego Odona. Ci ostatni $ wprawdzie stałemi figurami na wieczorach pani [...]
[...] przewagę nad rozsądkiem, i odparł gwałtownie: – Ależ to niesłychane, to skandal, że pani, An tonia von Hohenstein, przyjmuje u siebie podobnie osławionych ludzi, jak ten Münzer. Czyliż swobody, których pani sobie pozwalasz, doszły już ostatecz [...]
[...] potrzeba, tysiąc talarów, albo i więcej, nota bene gdy spełnisz życzenie twojego, wielce przywiązanego stryja Eberharda von Hohenstein, generał-lejtnanta i pana na Rheinfelden. Post-scriptum. Chłopcu, jeszczem nic nie mówił, gdyż chciałem wprzód miéć [...]
[...] miany, choćby najniewinniejszych stosunków z tym Münzerem, to, daję pani słowo, iż chyba nie nazy wam się Gwizbertem von Hohenstein, jeśli przy pierwszej lepszej sposobności nie przebiję tego łaj daka własną szpadą! - [...]
